Μαρκόπουλο – Πόρτο Ράφτη : Μηδέν – Μηδέν

Μάριος Α. Ανδρέου

.

Όλες οι κοινωνίες έχουν τις διαφορές τους. Μικρές, μεγάλες, ζουν συναγωνιστικά και μερικές φορές ανταγωνιστικά.

Η κοινωνία του Μαρκόπουλου είναι μια δομημένη κοινωνία αρκετών αιώνων, με ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των κατοίκων της.

Άνθρωποι που γεννήθηκαν στο ίδιο τόπο, έπαιξαν και μεγάλωσαν μαζί, πήγαν στα ίδια σχολειά, είχαν την ίδια μόρφωση και κουλτούρα, σμίξανε, παντρεύτηκαν μεταξύ τους, άνοιξαν δουλειές και μαγαζιά, έγιναν επαγγελματίες στη ίδια μικρή τους πόλη. Είχαν ισχυρούς τοπικούς δεσμούς, αλλά το χωνευτήρι της ζωής τους έκανε ακόμη ισχυρότερους, μια συμπαγή μάζα.

.

Πόρτο Ράφτη. Μια ερωτεύσιμη πόλη. Δαντελένια παράλια με γραφικούς κολπίσκους που πρόσφερε και προσφέρει προστασία από το ανοικτό Αιγαίο.

(Για ιστορικούς λόγους, ο κόλπος του Πόρτο Ράφτη ήταν να επιλεχθεί αντί του Πειραιά για το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της χώρας. Ευτυχώς δεν έγινε. Στην αρχαιότητα όμως ήταν. Εκεί έδεναν όλα τα πλοία προερχόμενα από ΒΑ Αιγαίο και Εύξεινο Πόντο. Σιτηρά, κρασί, πρώτες ύλες κατέληγαν στο αρχαίο λιμάνι των Πρασσιών και από κει με τη Στείρα Οδό (Αττική Οδό της αρχαιότητας) κατέληγαν στη Αρχαία Αθήνα.)

.

Εδώ ζούσαν εναρμονισμένα με τη φύση οι κάτοικοι του Μαρκοπούλου. Θάλασσα, Ήλιος, Γη και Άνθρωποι ένα πράγμα μια ζωή. Ένα χωριό με το επίνειο του. Εδαφικές εκτάσεις που μεταβιβαζότανε από γονιό σε παιδί εδώ και αρκετούς αιώνες.

Πολλές φορές λόγω της άγονης χέρσας γης γύρω από τη θάλασσα, δινότανε σαν «προικιό» στους γαμπρούς, και κράταγαν σαν πιο εύφορη γη τα μεσόγεια.

.

Στις μετέπειτα δεκαετίες η ανερχόμενη πλέον τουριστική ανάπτυξη, έδωσε αξία σ’ αυτές τις παραθαλάσσιες περιοχές, και η μετοίκιση ανθρώπων (και ιδεών) άρχισε.

Άνθρωποι εντελώς διαφορετικών αντιλήψεων (εμιγκρέδες θα τους ονόμαζα , «ξενούρες» οι ντόπιοι) ήλθαν σ’ αυτό τον τόπο, αρχικά σαν επισκέπτες, μετά σαν παραθεριστές, στη συνέχεια σαν κάτοικοι, και τελευταία σαν Δημότες.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν εδώ, ούτε μεγάλωσαν σ’ αυτό τον τόπο. ΔΙΑΛΕΞΑΝ αυτό το τόπο, τον επέλεξαν,τον ερωτεύτηκαν και στη συνέχεια τον αγάπησαν λες κι είναι γυναικεία μορφή. Αυτό είναι όμως που τους κάνει και διαφορετικούς. Δε θέλουν να βλέπουν τον τόπο (τους) να χάνει τις ομορφιές του.

.

Όλοι τούτοι οι άνθρωποι ανασαίνουν, μιλούν, σκέφτονται ταυτόχρονα στο ίδιο μέρος. Μακεδόνες, Κρήτες, Χιώτες, Κεφαλλονίτες, αλλά και Στερεαελλαδίτες, ανακατεύονται μαζί με τους ντόπιους Μαρκοπουλιώτες, προσπαθώντας όλοι τους για ένα καλύτερο αύριο.

.

Τόπος όμορφος, σμιλεμένος περίτεχνα, από Θεούς προικισμένος με κατακόκκινα χώματα, να παράγει τα πιο όμορφα κρασιά, στη ΒΑ πλευρά της Αττικής Γης, ψάχνει τα τελευταία χρόνια να επαναπροσδιοριστεί.

.

Τόπος που βιαστικά γιομίζει μ’ ανθρώπους (και ιδέες), και δε φτάνει η γη να τους χωρέσει.

Προβλήματα που στο πρόσφατο παρελθόν θάκαναν και τους πιο τολμηρούς στη σκέψη, να μειδιάνε , γιγαντώθηκαν σε μία με δύο δεκαετίες.

.

Πολεοδομικός σχεδιασμός, αποχέτευση-βιολογικός, προστασία φυσικού περιβάλλοντος (δάσος και θάλασσα), δρόμοι, πεζόδρομοι, κυκλοφορία, φωτοσήμανση, δημοτική συγκοινωνία, δημοτική αστυνομία, κτιριακές υποδομές για κοινωνική μέριμνα με σχολικά συγκροτήματα , βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, δημοτικά ιατρεία, γηροκομείο, ΚΑΠΗ, αθλητισμός με χώρους άθλησης για όλες τις ηλικίες, χώροι περιπάτου και αναψυχής, μόρφωση και πολιτισμός με πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο, μουσεία για την ανάδειξη του ιστορικού και θαλάσσιου πλούτου του τόπου, αλλά κυρίως διοικητική οργάνωση όλων των ανωτέρω, ζητάνε επιτακτική επίλυση.

.

Εκφραστές για όλα αυτά εμφανίστηκαν, αλλά όλως παραδόξως από τον ένα ιστό του τόπου. Εκείνου του κοινωνικού ιστού που είχε ζυμωθεί εντονότερα. Έτσι γινότανε μέχρι σήμερα.

Το ίδιο και τώρα. Απ το Μαρκόπουλο όλοι οι εκφραστές των δημοτικών δρώμενων. Όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι, απ΄τη μια μεριά του ιστού. Απ την άλλη μεριά, κανένας, αν και δειλά – δειλά εμφανίστηκαν κάποιες φωνές χωρίς όμως αποτελεσματικότητα. Φωνές κυρίως από γειτονιές και από συλλόγους. Αυτή η συλλογική προσπάθεια δεν μπόρεσε να εκφραστεί και σαν δημοτική κίνηση. Οι περισσότεροι τρέχουν να εκδηλωθούν κάτω από τις φτερούγες των εκφραστών της μιας μεριάς του τόπου. Είναι θέμα χρόνου και κοινωνικής ζύμωσης αλλά και αφομοίωσης, η άλλη, η διαφορετική έκφραση.

.

ΜΕΡΟΣ Α’